کد مطلب:102461 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:282
2- بسنده كردن به واجبات الهی، آنچه از واجبات و بایسته ها را كه خداوند به وسیله ی پیامبرانش برای بشر تعیین كرده به اقتضای شرایط اجتماعی، توان بشری، هماهنگی با طبیعت و ابزارهایی هستند جهت به حركت درآوران او به منظور رسیدن به بالاترین سطح انسانیت، یا در واقع كافی برای «خداگونه شدن». بنابراین، شاخ و برگهایی كه پیروان و برخی از متولیان بر آنها می افزایند باعث می شود كه افراد عادی و دارندگان توان كم تر نتوانند آنها را به جای آورند و آن را باری بیش از طاقت خود بدانند و از انجام واجبات نیز بمانند، یا از آنها دلزده شده به جا نیاورند. به ویژه فرورفتن در مسائل پیچیده ی كلامی و فلسفی، نه تنها خرد و را به حقیقت نزدیك نمی كند كه پیوسته دورتر یم اندازد و بر تاریكی و ابهام حققت فطری می افزاید. 3- دنبال كردن راه صالحان، گذشتگان حقیقت جوی از پدران و افراد صالح خاندان، در كنار پیامبر گرامی اسلام، از رهنمودها و آموزشهای ناب حضرتش سود می جسته اند و در پرتو راهنمایی هایش راه می پیموده اند و در نتیجه آثار گرانبهایی از [صفحه 309] خود به یادگار گذاشته اند كه شایسته است از آن آثار و تجربه ها استفاده شود. آنان برای پیمودن این راه ناهموار، نگرشها و اندیشه هایی در كارها داشته اند، و از دشواریها و ناهمواریها به خوبی بیرون آمده اند. همین بینش ژرف و اندیشه ی استوار، آنان را به در پیش گرفتن راه های درست و شناخته شده و دست برداشتن از پیمودن راه هایی كه مكلف به سلوك در آنها نبوده اند، واداشته و خط سیر روشنی برای سالكان و جستجوگران پس از خود گذاشته اند. با وجود این، اگر اندیشه و خردت نپذیرفت كه راه آنان را ندانسته در پیش گیری و نشناخته بپیمایی، جستجو و پژوهش دوباره ی تو بایستی به شكل دریافت درست و آموزش علمی حقایق باشد، نه از طریق افكندن خویش در ورطه ی هلاكت خیز شبهه ها و بر بحثها و مشاجرات و ستیزه های بداندیشانه و دشمنانه سوار شدن. تجربه ی گذشتگان می تواند پایه ی خوب و آغاز درستی برای ادامه ی راه باشد. آنچه از این تجربه، ثابت و دگرگون ناشدنی است، باقی می ماند و آنچه به زمان و نمكان و شرایط روز وابسته است و تغییرپذیر است، به شایستگی با رهنمودهای تازه ای جایگزین می گردد، به گونه ای كه بتوان خود را با شرایط علمی و مهارتهای رفتاری زمان، برای جهانی نو و انسانیتی پویا و نوآور، هماهنگ ساخت.
1- پرواپیشگی، تقوا كه ما آن را به فارسی پرواپیشگی می گوییم، عبارت است از آگاه شدن به وظایف و مسیر و هدف، شناخت موانع حركت و خطرهایی كه بر سر راه كمین كرده اند و نبایسته ها را با شناخت، كنار نهادن. چنین چیزی برای هر كاری شایسته است و در كارهای پرورش و آموزش، پایه ی اصلی است. و ساختمان پرورش را باید بر چنین شالوده و پایه برپا داشت. چون پرورش و آموزش با پرواپیشگی آغاز شود، تا سرانجام ساختمانی استوار برپا گردد، بیم گزند اندیشه های ناسازگار و كجروی و واپسگرایی برای دارنده ی آن نمی رود. و افزون بر اینها، پیوسته چنین اندیشه و خرد پرواپیشه ای، بالنده و برشونده نیز خواهد بود.
صفحه 309.